เพื่อนเพิ่งถามว่า "มีลูกแล้วเป็นไงบ้าง?"
สิ่งแรกที่ตอบไปเลยคือ เหนื่อยโคตร โคตรรรร
นอนก็ไม่เต็มอิ่ม ขึ้นบีทีเอสที คนแย่งกันลุกให้นั่ง
นึกว่ายังท้องอยู่ ผมก็สระนับครั้งได้ มันเยิ้มมาก
เข้าห้องน้ำก็ห่วงลูก ต้องพาเข้าไปด้วย
นอนหลับก็พะวงกลัวลูกหนาว ลูกตกเตียง
เพื่อนชวนไปช็อป midnight sale ก็อดตลอด
ไปกินข้าวนอกบ้านยังต้องรีบยัดๆ เข้าปาก
ลูกร้องที บอกเลยเกรงใจคนอื่นเขา
ฝ่า ตีนกาขึ้นตรึม ไม่กล้าทาครีม
เดี๋ยวหอมลูกแล้วลูกแพ้
ลูกก็ไม่ได้เลี้ยงง่ายด้วยนะ เอ๊ะอะร้องกรี๊ดๆ
สมัยนี้ดุก็ไม่ดี ตีก็ไม่ได้ ต้องพูดอธิบายให้เข้าใจ
ต้องข่มอารมณ์ตัวเองให้ดีๆ อีกด้วย
คนรอบข้างก็ชอบพูดเปรียบเทียบเรากับแม่คนอื่น
ที่ลูกเขาน่ารักไม่ดื้อ ไม่ซน กินง่าย ประจำเลย
ตอนให้นมแม่ ก็โดนบอกให้เลิกให้นมแม่ได้แล้ว
แต่พอเลิกให้นม ก็โดนว่าอีกว่าทำไมไม่อนทนกว่านี้
นี่เดินผ่านกระจก ยังนึกว่าอิอ้วนที่ไหนเดินมา
ดีที่แฟนบอกอ้วนก็ยังรักอยู่
พอบ่นมาถึงจุดนี้...เพื่อนก็ถามว่า...
"แล้วแกมีความสุขไหมเนี่ย มีลูก?"
เห็นบ่นเยอะงี้นะ แต่อยากจะบอกว่า
มีลูกมันเหนื่อย เครียด โทษตัวเอง เวลาส่วนตัวไม่มี
แต่แปลกไหม มีลูกมันมีความสุขมากอะ
เหนื่อยแต่สุข มันมีอยู่จริง
ถึงทุกข์กาย แต่ใจเราโคตรมีความสุขเลย
ว่าแล้วก็บอกเพื่อนว่า...
"รีบมีลูกเหอะ มีตอนแก่มันเหนื่อยกว่านี้อีก!!"
เขียนโดย แม่แพรวา